Ο Τζιωννής που έσιει Καράζζ, έσασεν μου τον Τταντήν τον Ττογιόταν σήμμερα.

----------------------------------------------------------------

Ερώτηση πρός τον εαυτόν:  Γιατί μου αρέσκουν οι πελλοί, οι εκκεντρικοί, οι ιδιότροποι αθρώποι που κάτι ζαβόν έχουν πάνω τους?  Γιατί τους σιέρουμαι τόσον?  Τζιαι γιατί διούν πάνω μου οι πελλοί αμέσως, αγαπούν με ενστικτωδώς, τζιαι ξέρουν οτι εννα τους δώσω σημμασίαν τζιαι εννα σεβαστώ την εκκεντρικοσύνην τους?

Τζιαι ειδικά οι πελλοί που τραουδούν, ούλλοι τούτοι διούν πάνω μου πολλά συχνά γμτ.  Μόλις μάθουν ότι είμαι μουσικός αντακώννουν τραουθκιάν.  Η γειτόνισσα μου, πχ.   Ή διάφοροι γονείς των μαθητών μου που μου τραουδούν 'όπεραν'.   Συμβαίννει μου ανησυχητικά πυκνά το φαινόμενον.  Έν θέλουν να ακούσουν για τη μουσική μμου τίποτε.  Μόνον να μου τραουδίσουν επειδή 'καταλάβω που μουσικήν'  θέλουν.   Τα δικά τους μόνο.  Γράφει στο μέτωπον μου "Τραουδάτε μου όσην ώρα θέλετε"    

Εξηγάτε μου το...

---------------------------------------------------------------

Που λαλείτε έπαιξεν  τα ο Τταντής ο Ττογιότας εχτές, το θρυλικόν μου αυτοκίνητο/γραφείο που μου φκάλλει  λεφτά κουβαλώντας την μουτσούνα μου που σπίτι σε σπίτι για να τους διδάσκω πιάνα.  Εξαναείπα το πως έχω σχέση μίσους-αγάπης με τον Τταντήν, έχω συνέχεια νεύρωσην οτι εννα χαλάσει τζιαι να με φήκει μισοδότζιν, γι αυτό συνέχεια ξητιμάζω τον τζιαι κλωτσώ του.  Οι φοβίες μου εφκήκαν αληθινές (επιτέλους, πόσον τζιαιρόν νεύρωση αβάσιμη, επιτέλους εχάλασεν τζιαι έπνασεν η παράνοια μου).  Οπότε το πρωίν επήρα τον Τταντήν στον μηχανικόν μου τον Έλληναν τον Τζιωνήν  τον Λαφαζάνην, που του έχω εμπιστοσύνην να το σάσει χωρίς να με κλέψει υπερβολικά.  Κλέφκει με μόνον κατά 30%  τζιαι δέχουμαι το.  Πάω κυρίως επειδή στο σταθμό του νοσταλγώ την πατρίδα.  Έσιει σημαίες πλαστικές που κρέμμουνται στες μεγάλες πόρτες του καράζ.   Έσιει βασιλικόν τζιαι φούλι στην τζαμαρία του χαλαμάντουρου του, τζιαι ημερολόγιο που σούππερμαρκετ της Αθήνας πάνω που το ξημαρογραφείον του, στέκει σταυροπόιν τζιαι πίννει Άσσους τσιάρα έν τον σβύννει.

Σε τρείς ώρες έσασεν το.  Πρώτα βαλεν του στο κωλίν του την πρίζαν του κοππιούτερ για να μάθει ήνταμπου έπαθεν (τελικά εττίλαρεν το εξώς τζιαι τα σένσορ ούλλα, πανάκριβα μου έκατσεν ο Τταντής σήμμερα γμτ)  τζιαι έσασεν τον αμέσως, ευτυχώς γιατί εν επέρνουν την εξέτασην που μας βάλλει το κράτος για τους ρύπους..  

Εν καλός μηχανικός, ευτυχώς που έν τον χρειάζουμαι ομως συχνά γιατί εν πολλά λαφαζάνης εν ψηλός λελλέκκιν, κκέλης ρυτιδωμένος μουζουρής τζιαι μουστακαλλής στροντζιυλοτζιέφαλος με ποτζιήνα τα γυριστά τα μουστάτζια του 1920 που τα στρίφουν με το τζιερίν οι μερακλήες (εν εκκεντρικόπελλος) , μμάθκια μιτσιά σαν τον κοράζινον, τζιαι φωνήν μπασάτην κελαριστήν μές την οποίαν αθθίζουν τα σύμφωνα τζιαι τα φωνήεντα του βουνού τζιαι του κάμπου πογιατισμένα με τα χρώματα της χάλλια αμερικάνικης προφοράς του πεισματάρη μετανάστη που εσταμάτησεν στο χρόνον η γλωσσική του εξέλιξη το '60.  Ο αθεόφοος πογιατίζει άτσαλα τζιαι τα μαλλιά του κατάμαυρα με το χρώμαν Grecian Formula (έν σας περιπαίζω, έσιει έτσι πογιάν δακάτω), εξήντα χρονών ανώριμος άθρωπος με ψεύτικα μαλλιά, έσιει πολλύ γέλιον.   Σαράντα χρόννια δακάτω, λαλεί, που να μείνουν μαύροι τζιαι καμένοι οι χουντικοί, τους οποίους μισά πολλά τζιαι βάλλει τους κατάρες συνέχεια.   Όι μονον μιλά πολλά τζιαι πρίζει σου τα με ψευτιές τζιαι ιστορίες αλλά μάλιστα άμαν πάεις στο σταθμόν του πελλανίσκει σε που τες τραουθκιές επειδή θεωρεί τον εαυτόν του τον πάsh βυζαντινό ψάρτην τζιαι δημοτικόν τραουδιστήν.    

Σήμμερα είσιεν πάς το κότσινον αρμάριν των εργαλείων του ένα τριαντάφυλλο, μπημένο μές σε πρόχειρο βάζο (όφκερο πλαστικό που είσιεν νερόν του ραδιατέρ μέσα πρίν) για να του "φτιάχνει τη διάθεση την ώρα που ξεβιδώνει"  είπε μμου.  

Εκούμπησα στον τοίχο τζιαι επερίμενα τον να δουλέψει πάς τον Τταντήν.  Λαλεί "ένα λεπτό να σου δείξω κάτι"  τζιαι έφερεν μιά βαλιτσούδαν γεμάτη αποκόμματα εφημερίδων λαμιναρισμένα σε σκληρό πλαστικό για να μείνουν αιώνια.  Απεικονίζαν τον ντυμένο τσολιά στην παρέλαση της μεγαλούπολης, στην εκκλησία, στο βουνό, στο σπίτι του να κάμνει εϊβα του μπατζανάκη του, κλπ κλπ κλπ.  Είπεν μου μιάν ακαταλαβίστικην ιστορίαν για το δεσπότην της περιοχής μας που έκλαψεν άμαν τον άκουσε να τραουδά την "Υπερμάχω" τζιαι το "Φώς Ιλαρόν"  τζιαι έβαλεν τον να ψάλλει μόνος του τζιαι να σσιωπήσει ο Άρχων Πρωτοψάλτης.   Ελάλεν τα τζιαι επίστευκεν τα.   

Ξαφνικά άννοιξεν το στόμαν του διάπλατα (όπως εφοούμουν) εψήλωσεν το μουστάτζιν ώς τα φρύδκια του τζιαι άρκεψεν να ψάλλει τη θεία λειτουργίαν που την αρκήν του όρθρου δείχνοντας μου τα ούλη του, τα χρυσά του δόντια, την τερηδόναν του.  Εστάθηκεν,  άβολα κοντά μου,  πιάννοντας το μανίτζιν μου τζιαι τραβώντας με για να κρατά το ρυθμόν.  Εθώρεν με στα μμάθκια.   Εθώρουν τον στα μμάθκια.  Έσουζεν το κατσιαβίδιν.  Ετραούδισεν μου τα "Σαράντα Παλληκάρια", τζιαι "το εμβατήριο που μού μαθαν να λέω"  "Η Φάπρικα δέ σταματά, δουλεύει νύχτα μέρα"  "Μπάρπα Γιάννης ο Κανατάς"  (!)   τζιαι άλλα που δέν εσυγκράτησα. Εθωρούσαν μας οι ΧΤΕρνιοι του πελάτες να είμαστεν σχεδόν αγκαζιέ να μου τραουδά φτύννοντας κατα λάθος μές τα μούτρα μου στη μέσην του αμανέ του, τζιαι ενομίζαν είμαστε Τταλιμπάν τζιαι ετοιμαζούμαστεν να ανατινάξουμεν κάτι.   Αγκάνιζεν ο κ Τζιωνής  πολλήν ώραν μα εγώ που άρκεψα να νιώθω αρκετά άβολα μετά που τα πρώτα 5 λεπτά έθελα τον να σταματήσει αλλά τί είσιεν να κάμω.  Τί να του πείς του πελλού.

Επιτέλους εσσιώπησεν.   Εχαμογέλασεν μου.  Ούτε εκατάλαβεν οτι έκαμεν με να νιώσω άβολα. "Ευχαριστώ ρε παλληκάρι που με άκουσες, είμαι καλός έ??"  λαλεί.    Εχτίμησεν το.  "Καλός είμαι?  Τί λές, είσαι και μουσικάντης εσύ και ξέρεις είμαι καλός έ?"   Λαλώ του:  "Ναί μάστορα, κρίμα είναι που έγινες μηχανικός, ψάλτης έπρεπε να πάς"

"Άς όψονται τα Γεγονότα"  λαλεί τζιαι εσσιώπησεν.   "Είναι και  που μισώ τους παπάδες να 'ούμε."

Εσυνέχισεν να μου σάζει  το αυτοκίνητον μεταξύ μιάς ιστορίας για την εποχήν που έκαμεν "στα καράβια", τζιαι μιάς άλλης που του ερίχτηκεν μιά "ξετσίπωτη"  να τον φιλήσει  σάν εδούλευκεν πάς το αυτοκίνητον της τζιαι έτυχεν να περνά η γεναίκα του τζιαι ενευρίασεν τζιαι επέταξεν του λάϊν του στόπερ μές τα μμάθκια τζιαι παρολλίον να τυφλωθεί.   

Ήμουν τζιαμέ για τρείς ώρες.    Έμαθα πολλά.  Πχ οτι είμαι πολλά σφιχτός άθρωπος, τζιαι δέ ξέρω να ζώ.  Τζιαι ότι εν καλλύττερα να είσαι λαφαζάνης, χαμογελαστός, αντί νευρωτικός.